Jako dwudziestolatek rozpoczynał MŚ w Montrealu w podstawowym składzie drużyny Huberta Jerzego Wagnera. Na boisku zameldował się w ustawieniu razem z: Gawłowskim, Boskiem, Wójtowiczem, Rybaczewskim i Skorkiem. Najważniejsze siatkarskie argumenty Lecha Łasko to atak oraz regularność w skutecznym bloku.
Poza igrzyskami olimpijskimi był 4-krotnym srebrnym medalistą mistrzostw Europy: w Belgradzie (1975), Paryżu (1979), Sofii (1981) i Berlinie (1983), 2-krotnym finalistą MŚ: 1978 Rzym (8. msc), 1982 Buenos Aires (6. msc) i uczestnikiem Pucharu Świata w Tokio (1982), gdzie polska drużyna zajęła 4. msc. Najlepszy polski siatkarz w klasyfikacji „Przeglądu Sportowego” (1982).
Po zakończeniu kariery w kraju wyjechał do Włoch, gdzie kontynuował przygodę z siatkówką(Dipo Vinercate). Odznaczony m.in. złotym i srebrnym medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Jego syn, Michał Łasko przez wiele lat występował na parkietach PlusLigi – broniąc barw Jastrzębskiego Węgla. Był również etatowym reprezentantem Italii. Uczestnik mistrzostw świata w 2006 i 2010 r. oraz brązowy medalista olimpijski z Londynu 2012.
